نقد فیلم ترسناک ما – Us 2019

فیلم “ما” به کارگردانی جردن پیل در سال ۲۰۱۹ در ژانر ترسناک – هیجانی اکران شد.

جردن پیل در فیلم قبلی خود “برو بیرون” سر و صدای زیادی به پا کرد و نمرات خوبی هم از منتقدین سینما گرفت و همین کار را دوباره انجام داد و با فیلم “ما” به موفقیت دیگری رسید و حتی در ژانر وحشت با موضوعاتی کاملا جدید پا به این عرصه گذاشت و می توان گفت سبک خودش را وارد صنعت سینما کرد.

اما چرا منتقدین به فیلم جردن پیل علاقه نشان دادند؟

چندین سال است که فیلم هایی در رابطه با نژاد پرستی و ضد نژاد پرستی سینمای هالیوود را فراگرفته و از همین سو منتقدین به دلیل این معضل اجتماعی که هنوز هم وجود دارد علاقه بسیار زیادی نسبت به این نوع فیلم ها نشان می دهند.

جردن پیل هم خودش با نژادپرستی مخالف است به قدری که در یکی از مصاحبه های خودش گفته بود که: “هرگز نقش اصلی فیلم هایم را به سفید پوست ها نمی دهم”.
نمی دانم از این حرف جردن پیل چه برداشتی بکنم. جردن پیل ادعای برابری سفید و سیاه را دارد اما با این حرف پارادوکسی به وجود می آید که درست نیست.

در قدیم سفیدپوست ها برتر از سیاه پوست ها بودند و حالا آنقدر فیلم های ضدنژاد پرستی میسازند و منتقدین هم از آنها استقبال میکنند که این برابری از حد معمول خودش می گذرد و به قول معروف “دیگه شورشو در میارن”. من با برابری کاملا موافقم ولی این سیاست میتواند به صنعت سینما و هنر هفتم صدمه بزند.

داستان فیلم Us ” ما “

فیلم ، داستان خانواده ای را روایت میکند که برای تعطیلات به سواحل سانتاکروز سفر میکنند ولی در آنجا با خانواده ای روبرو می شوند که همان چهره های خودشان هستند و این شروع تهدید ها و آشوب هاست…

برویم سراغ فیلمنامه Us

دوست دارم فرض را بر این بگیرم که خانواده ای که سرخ پوش هستند و قیچی به دست دارند را سیاه پوست و خانواده معمولی را سفید پوست در نظر بگیرم.
روند فیلمنامه خوب و اتفاقات پشت سر هم رخ می دهند و فیلم ضرب آهنگ مناسب خودش را تا پایان حفظ می کند. فرق اساسی فیلم های ژانر وحشت جردن پیل با فیلم های جیمز وان در فرم و محتوای آن است. جردن پیل پشت فیلم هایش تفکری اجتماعی را روایت میکند و برای نشان دادنش از ژانر وحشت استفاده میکند و ابزار های ترس او هم متفاوت است ( نه مثل خیلی از فیلم های ژانر وحشت که ابزار های ترسش تنها در “جن و شیطان و کلبه ای وسط جنگل” خلاصه میشود )

اما چرا خانواده آشوبگر را سیاه پوست در نظر گرفتیم؟

خب هدف فیلم همینجاست. برابری. محتوای “ما” می خواهد بگوید که تنها چیزی که بین انسان ها و افکار و اعمالشان تفاوت ایجاد میکند نه رنگ پوست آن ها که در شرایط زندگی آنها و اتفاقاتی که پشت سر گذشته اند است. “ما” میگوید همه ما می توانیم دو ( یا حتی چند ) مدل از خودمان داشته باشیم اگر در شرایطی کاملا متفاوت به دنیا می آمدیم و بزرگ می شدیم. نکته همینجاست که آنقدر این نکته مهم و بزرگ است که اگر تمرکزمان را بیشتر روی این نکته بگذاریم چشمانمان را روی رنگ پوست انسان ها می بندیم همانطور که در آخر فیلم متوجه شدیم که شخصیت مادر معمولی خانواده انگار همان شخصیت مادر یاغی خانواده بوده ولی چون در این شرایط بزرگ شده شخصیتی کامل و معمولی به خود گرفته.

نقش مادر خانواده “لوپیتا نیونگو” به خوبی از عهده این نقش برآمده و تفاوت های میان دو نقشش به خوبی نمایان است.
شاید کسانی که به امید دیدن فیلمی چون ” کانجرینگ و آنابل” به سراغ “ما” بروند کمی توی ذوقشان بخورد از همین رو پیشنهاد میکنم اگر فیلمی در ژانر و حشت و ( بیشتر هیجان انگیز ) می خواهید که بعد فیلم شما را به فکر فرو ببرد حتما فیلم “ما” شما را راضی میکند.