نقد فیلم قانون مورفی به کارگردانی رامبد جوان

قانون مورفی فیلمی به کارگردانی رامبد جوان, با بازیگری امیر جدیدی – علی جعفری و رامبد جوان, دی ماه ۱۳۹۷ روی پرده سینما ها رفت. رامبد جوان که پیش از قانون مورفی در سال گذشته “نگار” را ساخته بود ایده ای جذاب و نو شبیه به آثار فیلم های خارجی را با خود به همراه داشت و همچنین در همین ژانر کمدی “ورود آقایان ممنوع” با بازی رضا عطاران و ویشکا آسایش را در کارنامه خود دارد. مجری برنامه خندوانه با این آثار خود توقع من بیننده را از سینمای خود بالا برد اما قانون مورفی برای رامبد جوان سقوطی بیشتر نبود.

دقایق نخست فیلم تعقیب و گریز یک پلیس با بازی امیر جدید را با یک دلقک میبینیم که صحنه های اکشن و جذابی را به همراه دارد و به قول معروف فیلم خیلی هالیوودی شروع می شود اما در ادامه خط داستانی و محتوای خود را از دست می دهد و به بیراهه می رود. رامبد جوان سعی میکند کمدی ای به نمایش بگذارد که محتوا و مفهومی داشته باشد. محتوا و پیام هایی از قبیل “بچه دزدی” و کنایه به کسانی که بچه های خود را در ماشین جای می گذارند و همینطور موضوع اصلی آن که به قوانین مورفی و یا همان شانس پرداخته و می گوید که شانس وجود ندارد و همه چیز در ذهن خود ماست و باعث بیشتر اتفاق های زندگیمان خودمان هستیم. اما قانون مورفی به دلیل بیراهه رفتن از خط داستانی نمی تواند آنطور که می خواهد محتوای خود را نشان دهد و از همین رو ما بیشتر فرم قانون مورفی را می بینیم.

این نقد را هم بخوانید : نقد فیلم بمب یک عاشقانه اثری از پیمان معادی

اما بیراهه به کجا؟ بیراهه به شوخی های جنسی. که البته خود رامبد جوان در شبکه اجتماعی خود به این موضوع پرداخته که قانون مورفی شوخی های جنسی ندارد و با خیال راحت می توانید به همراه خانواده به تماشای آن بنشینید. اما چیزی که من دیدم اینطور نیست. رامبد جوان شاید در ژانر “فانتزی” قانون مورفی را خوب ساخته باشد اما در ژانر “کمدی” چندان موفق نبوده و می توان گفت تنها نکات مثبت فیلم بازیگری فوق‌العاده امیر جدیدی و فیلم برداری و تدوین است.

بار کمدی فیلم بر روی دوش امیر جدیدی بود و او به خوبی توانست از پس آن بربیاید و هرطور که شده خنده را از مخاطبان خود بگیرد اما اگر از بالاتر و به صورت کلی به فیلم نگاه کنیم فقط فیلمنامه ضعیف فلم قابل دیدن است.اما خود رامبد جوان. نقش رامبد جوان در قانون مورفی، همان رامبد جوان در خندوانه بود. در قانون مورفی رامبد جوان نقش خاصی بازی نمی کرد و به خوبی مشخص است که برای ساخت این فیلم و بازی در آن نتوانسته از جو برنامه اش یعنی “خندوانه” بیرون بیاید. اگر دقت کنیم شاید خیلی از سکانس های فیلم برایمان آشنا به نظر بیاید و چیزی در همان مایه های خندوانه باشد. سکانس های رقص و خنده های مصنوعی که این طور سکانس ها و کمدی های سطح پایین در این دو سال اخیر سینمای ایران را به طور گسترده فراگرفته و تنها برای فروش در گیشه ساخته می شوند تا رساندن مفهوم و داشتن محتوایی.

نکته ای که خیلی از کارگردان های کمدی ساز کشورمان رعایت نمی کند این است که کمدی صرفا خنده گرفتن به هر قیمتی نیست. بلکه کمدی یعنی خنده گرفتن و سپس تفکر مخاطب به آن. می توانم به جرات بگویم که فیلم “بمب; یک عاشقانه” پیمان معادی با این که در ژانری متفاوت است بسیار قویتر کمدی خود را بیان می کند تا فیلم های کمدی در حال حاضر روی پرده سینماها. در نتیجه گیری می نویسم که با توقعی که از سینمای رامبد جوان داشتم با دیدن قانون مورفی احساس رضایت نکردم ولی باز هم از دیدن آن پشیمان نیستم و کمدی ای بهتر از فیلم های در حال حاضر که روی پرده سینما است ارائه میدهد.

شاید اگر قانون مورفی ساخته کارگردان دیگری بود از فیلم راضی بودم اما با سابقه و کارنامه ای که رامبد جوان دارد انتظارم بیشتر از این هاست اما همچنان به رامبد جوان و نحوه فیلم سازی و ذهن خلاق او باور دارم و امیدوارم که فیلم بعدی اش همچون “نگار” روی صندلی سینما میخکوبم کند.